Καήκαμε κι απόψε καήκαμε

  Καταρρίπτοντας το αιώνιο "από Δευτέρα" ξεκίνησα σήμερα την καθιερωμένη μετάτοπάσΚακαιπριντοκαλοκαίρι δίαιτα καθότι η Πασχαλινή κτηνωδία δικαιολογείται μετά την Ανάσταση και μέχρι τη Δευτέρα..και ως γνωστόν μ'αρέσει να τηρώ τις παραδόσεις(άσχετα που Μεγάλη Παρασκευή έτρωγα pizza). Γενικότερα οι Πασχαλινές μου διακοπές συνοψίζονται σε μία λέξη: ΦΑΪ! Και τώρα που μπήκα επιτέλους σε ένα πρόγραμμα και σφεταιρίστηκα το blog της Μαρίας,  αποφάσισα(χωρίς καθόλου πίεση,γκουχουγκουχου) να καταθέσω τις πασχαλινές μου εμπειρίες οι οποίες παίζουν κι αυτές σε επανάληψη κάθε χρόνο, σαν το "Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ".
   Αρχικά ποτέ δεν κατάλαβα γιατί η Ανάσταση θεωρείται πιο σημαντικό γεγονός κι απ'τα Όσκαρ γιατί-αν είναι δυνατόν-ούτε η Τζολί(όνομα που αναφέρεται σ'αυτό το blog με κίνδυνο της ζωής μου) δε σχεδιάζει το outfit τρεις βδομάδες πριν. Αυτή η αγωνιώδης μάχη με το χρόνο γα να προλάβεις να σετάρεις το παπούτσι με το τσιμπιδάκι και το βραχιόλι με την τσάντα καταλήγει στο φαινόμενο Δεξίωση 1996 που όλοι μας θαυμάζουμε κάθε χρόνο. Συγκεκριμένα ένας από τους all time classic συνδυασμούς είναι η κόκκινη καμπαρντίνα(βλ.κόκκινο αυγό) με αντίστοιχη γόβα, κάτι σα στολή για την ημέρα..πώς στις εθνικές επετείους φοράμε μπλε φούστα άσπρο πουκάμισο; Κι αν είσαι τυχερός βιώνεις και την παρθενική εμφάνιση του πέδιλου.. συνδυασμένο πάντα με καλΤΣόν. Α! και εννοείται κάθε γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της μετά το βάψιμο των αυγών και πριν τη μαγειρίτσα  χτυπάει και ένα κομμωτήριο. Κουπ της ημέρας..το μαλλί φαρίνα! Όσο πιο φουσκωτό τόσο πιο πετυχημένο και με τρία κιλά εκρηκτική ύλη(λακ) για να μην ξαναπληρώνεις κομμωτήριο μέσα στις γιορτές. Βέβαια για    να μην είμαι άδικη τα τρία κιλά λακ είναι αυτά που αυξάνουν τις πιθανότητες ένα βαρετό βράδυ Ανάστασης να μετατραπεί στο video clip της Katty Perry "..baby you are a firewooork". Σε αυτό το σημείο θέλω να κάνω μια ιδιαίτερη μνεία σ'όλα τα τρίχρονα παιδάκια που με μία λαμπάδα στο χέρι κάνουν τη βραδιά πιο ενδιαφέρουσα απειλώντας τις οπτασίες με αφανισμό. Ωστόσο, συμπαραστέκομαι  στη συντρόφισσα Μαρία και στην προσπάθειά της να μην γίνει φλαμπέ σε κάθε Ανάσταση (μην φανταστείς γιατί είναι φίλη μου και για να σταματήσει να με λέει Κρουέλα).
Το highlight της βραδιάς παρ'όλα αυτά είναι οι ευχάριστες συναντήσεις με τις θείτσες φίλες της γιαγιάς μου οι οποίες με βρίσκουν πάντα κούκλα και αδύνατη..με έναν ανησυχητικό τόνο έκπληξης στη φωνή τους! Είναι οι ίδιες κυράτσες που σμπρώχνονται να πάρουν το φως λες και το μοιράζει ο Ryan Gosling. And last but not least, κάθε μα κάθε χρόνο πάνω στο τζέρτζελο, ενώ όλοι σκοτώνονται για το ποιος θα βγει πρώτος από την εκκλησία να παέι να φάει τη μαγειρίτσα του..όλο και θα βρεθεί κάποιος που θα τσουγκρίζει το αυγό του. Μέχρι εκεί όλα καλά, αλλά επειδή όλα τα κουλά σ' εμένα συμβαίνουν..έχω ζήσει και αυγοπασάλυμμα κυρίας η οποία παρέλειψε την "ασήμαντη" λεπτομέρεια του να βράσει τα αυγά πριν τα βάψει. Έεελα μώρε..σιγά τ' αυγά.
  Κι επειδή ξέρω ότι με νιώθεις, τ'αφήνω εδώ!..έχω να πάρω και την κόκκινη καμπαρντίνα μου απ' το καθαριστήριο ;)