Life is a sequence of moments all called NOW

Πέρσυ στα γενέθλιά μου θυμάμαι χαρακτηριστικά τη μαμά μου να μου λέει: "Είσαι πολύ μικρή για να ζεις με πρέπει" και μου άρεσε τόσο που το σημείωσα κι όλας για να μην το ξεχάσω (σε φάση: αυτό θα το γράψω να το λέω) και όταν το θυμόμουν το εφάρμοζα. Έχει βέβαια κανά μήνα τώρα που πάτησα τα πρώτα (και τελευταία) -σι και ήταν λες και με πάτησε κι εμένα κάτι. Αποχαιρέτησα τα ξέγνοιαστα χρόνια της εφηβείας και δεν ξέρω καν σε ποια αντίστοιχη κατηγορία συγκαταλέγομαι πλέον. Ήταν μην μπει αυτό το 2άρι εκειπέρα...και άλλα τέτοια παρανοϊκά.(p.s. σίγουρα εκτίμησα το ένα και συμβολικό κεράκι στην τούρτα που μου έφεραν οι φίλοι μου) Tώρα βέβαια που ωρίμασε η σκέψη μέσα μου και εγώ γενικότερα (μουαχαχα)-και ψάχνοντας αφορμές για να μη διαβάσω-είμαι έτοιμη να ξεσκονίσω αυτό εδώ το παρατημένο πλην επιζόν blog.
Με τη σχεδόν σοφία που με διακατέχει λοιπόν πλέον και με την ψευδαίσθηση που σου δημιουργούν τα γενέθλια (όπως και η Πρωτοχρονιά)..ότι είναι κάτι παραπάνω από μια μέρα σαν όλες τις άλλες, που αποτελεί σημείο εκκίνησης για κάτι καινούριο, για μια αλλαγή ή που απλώς ευνοεί τον επαναπροσδιορισμό στόχων και κοσμοθεωριών..στα φετινά μου έθεσα ένα νέο μότο. Αποφάσισα να κάνω κάθε μέρα κάτι που δεν έχω ξανακάνει. Και πριν το πεις υπερβολικό ή αδύνατο αν λίγο το σκεφτείς..είναι πανεύκολο! Αρκεί να δίνεις σημασία και στα πιο μικρα πράγματα. Τις περισσότερες μέρες ως τώρα δεν κάνω καν κάτι επίτηδες..απλώς στο τέλος τούς σκέφτομαι τι ήταν αυτό το διαφορετικό που δεν είχα ξανακάνει. Μ' άρεσε γιατί κάνει και τις πιο βαρετές μέρες να φαίνονται πιο σημαντικές, τους δίνει μεγαλύτερη αξία και σε κάνει να εκτιμάς περισσότερο. Oυσιαστικά κάθε μέρα κάνεις καινούρια πράγματα χωρίς να το συνειδητοποιείς..και δε χρειάζεται να είναι πάντα κάτι παράνομο, ανήθικο, ακριβό, εθιστικό, απίθανο ή να παχαίνει..αλλά ακόμα και το πιο απλό, όπως να δεις μια ταινία για πρώτη φορά ή να παραγγείλεις ένα ποτό που δεν έχεις ξαναπιεί. Και τώρα που είπα ποτό, λογικά ξέρεις το I have never-είναι το παιχνίδι με το ποτό που λες κάτι που δεν έχεις κάνει ποτέ και όποιος το' χει κάνει πίνει. Eίναι σαν ο στόχος σου να είναι να αυξήσεις τις πιθανότητες να πιεις σε αυτό το παιχνίδι (αν και περιορίζονται αυτά που έχεις να πεις όταν έρχεται η σειρά σου..πέρα από τα καφροάρρωστα που πετάνε μερικοί μερικοί).
Αφού τώρα δοκιμάσεις να κάνεις κάτι για πρώτη φορά, μπορεί τελικά..να μη σ'αρέσει, αλλά τουλάχιστον θα ξέρεις πώς είναι (να λείπουν παρακαλώ οι συνειρμοί για το ότι ο πραγματικός άντρας είναι αυτός που "δοκίμασε" και δεν του άρεσε) ή να σ'αρέσει τόσο που να γίνει κι αυτό κομμάτι της καθημερινότητάς σου..χωρίς αυτό να ακυρώνει την όποια μοναδικότητά του. Αυτό δεν είναι στην τελική που κάνει κάποια πράγματα στη ζωή μας συνήθεια; Το ότι μας αρέσουν και θέλουμε να τα επαναλαμβάνουμε. Και αυτά κάποτε τα ΄κανες για πρώτη φορά (προφανώς).
Για 'μένα έχει ξεκαθαρίσει πλέον ότι το θέμα είναι να μαζεύεις εμπειρίες, γιατί είναι αυτές που σε διαμορφώνουν..από τις πιο μικρές, καθημερινές μέχρι τις μεγάλες εμπειρίες ζωής και από το πιο χαζό μέχρι το σημάντικότερο πράγμα. Σίγουρα φαίνονται σημαντικότερες όταν προκύπτουν από προσπάθεια και κούραση και αφού τις κυνηγήσεις, γιατί όσο μεγαλύτερη είναι η πρόκληση τόσο μεγαλύτερο είναι το συναίσθημα αφού την πετύχεις..αλλά είναι και πολλές μικρούλες, γλυκούλες που θυμόμαστε και νομίζω αξίζουν το ίδιο.
Μπορεί να φρικάρεις με τα γενέθλια (το παθαίνουν και νορμάλ άτομα μη νομίζεις) γιατί σου θυμίζουν ότι μεγαλώνεις (έστω και τόσο)..και νομίζω κανείς δε το θέλει, ή γιατί τα βλέπεις σαν deadline μέχρι το οποίο έπρεπε να έχεις πετύχει κάτι ή να είσαι κάπως απροσδιόριστα σημαντικότερος, μάλλον λόγω ηλικίας. Μπορεί όλα έχουν ημερομηνία λήξης..αλλά καλώς ή κακώς δεν τη διαλέγεις πάντα εσύ! Τελικά ίσως είναι καλό να χρησιμοποιείς αυτές τις μέρες για να αναθεωρείς τον τρόπο με τον οποίο σκέφτεσαι και βλέπεις τα πράγματα και να συνειδητοποιείς τι και ποιος είναι πραγματικά σημαντικός..αλλά ως εκεί. Αυτό μπορείς να το κάνεις οποιαδήποτε μέρα του χρόνου, είναι όλες ιδιαίτερες αρκεί να τις δεις έτσι! Απλώς τα γενέθλια είναι μάλλον μια αφορμή να μαζέψεις όλα τα αγαπημένα σου πρόσωπα μαζί και για 'μένα αυτό είναι που τα κάνει να μ' αρέσουν..γιατί και σύμφωνα με τη θεωρία 125. Δεν έχει σημασία που σε πετυχαίνουν οι σημαντικές στιγμές της ζωή σου. Σημασία έχει με ποιούς τις μοιράζεσαι. Όπως και να 'χει, στο τέλος αυτό που θυμάσαι κάνοντας το rewind και αυτό που αποτυπώνουν οι φωτογραφίες(που σε βοηθάνε να θυμάσαι) είναι στιγμές. Όμορφες ή άσχημες υπήρξαν και ήταν αυτές οι εμπειρίες που σε έκαναν όποιον είσαι σήμερα :)

What are you waiting for?

                     

 Ο τρομαχτικούλης, μαϊντανούλης, πλην σοφός Αγγελάκας το είπε.."ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός"..και ισχύει-με την προϋπόθεση ότι τα αφήνεις όλα πάνω του και..απλά περιμένεις. Μπορεί να μην ξέρεις καν τι ..και προφανώς δεν μπορείς να είσαι σίγουρος ότι θα έρθει' γιατί, από τη στιγμή που δεν ξέρεις πώς ακριβώς είναι, μπορεί ακόμα και να το προσπεράσεις. Είναι λες και βάζεις τον εαυτό σου σε αναμονή(εγώ βέβαια αν γινόταν κυριολεκτικά θα το έκανα γιατί μ'αρέσει το τραγούδι της Cosmote..ε και γιατί έχω πρόβλημα). Tελικά λοιπόν, το μόνο που καταλήγεις να κάνεις είναι να ελπίζεις..για κάτι να περάσει ή για κάτι καινούριο να έρθει(συχνά για να βοηθήσει στο πρώτο).
Ουσιαστικά απαιτείς από μια κατάσταση ή έστω από το πώς την αντιμετωπίζεις να αλλάξει, να 'φτιάξει" (από μόνη της)..γιατί έτσι-πρέπει-να-γίνει. Αρκετά χαζό; Αρκετά αναγκαίο, όταν δεν υπάρχει άλλη λύση, ή δεν είσαι στη φάση που θα τη δεις. Και όχι ότι δε τη βλέπεις επειδή θεωρείς ότι τα κάνεις όλα τέλεια και τίποτα δε χρειάζεται βελτίωση, αν όχι ολοκληρωτική αλλαγή..αλλά επειδή ενώ ξέρεις ακριβώς τι πρέπει να αλλάξεις δεν μπορείς..γιατί είναι (όπως όλα άλλωστε) μέσα στο μυαλό σου. Και οκ είναι σίγουρα πιο εύκολο να βγάλεις κάποιον ή κάτι απ'το μυαλό σου, παρά απ' την καρδιά σου*, (γιατί. ακόμα κι αν κάτι σταματήσεις να το σκέφτεσαι για κάποιο διάστημα, δε σημαίνει ότι σταματάς και να το αισθάνεσαι) αλλά κι αυτό μην το παρουσιάζουμε σαν το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου. Θα ήταν έτσι αν υπήρχε ένα μαγικό κουμπί, ένας διακόπτης ΟΝ/ΟFF για σκέψεις και συναισθήματα, μία αντιβίωση(σίγουρα με παρενέργειες)..ή αν απλά όλα είχαν ημερομηνία λήξης. Ίσως υπάρχει κάτι απ'όλα αυτά..σε ένα βαρετό παράλληλο σύμπαν. Στο δικό μας, το πως θα αντιμετωπίσεις τελικά μια τέτοια κατάσταση εξαρτάται από εκατό διαφορετικές συγκυρίες που θα σου θυμίσουν ή δε θα σ' αφήσουν να ξεχάσεις κάτι..ή, ιδανικά, θα σε κάνουν να βάλεις ένα ωραιότατο Χι και να προχωρήσεις. Όπως και να 'χει, αυτό θα μας καθιστούσε τουλάχιστον ρομπότ. Ποιός θέλει τον πλήρη έλεγχο μιας τέλειας ζωής χωρίς κανένα πρόβλημα; Εγώ πάντως όχι. Η τελειότητα είναι βαρετή, και για 'μένα δε συμπίπτει μ' αυτό που έχω στο μυαλό μου ως "ιδανικό".
Και μιλώντας για ιδανικές καταστάσεις..πόσο πιο εύκολα μπορεί να φαίνονται τα πράγματα στις ζωές των άλλων για 'μάς και στη δικιά μας για τους άλλους; Πολύ μπερδεμένο και σε φαση "εκεί που είσαι ήμουνα και εκεί που είμαι θα'σαι"(κανείς δε το λέει σωστά με την πρώτη). Πιο απλά..γιατί να έχουμε τις καλύτερες και αμεσότερες λύσεις για τα προβλήματα οποιουδήποτε άλλου και να παλεύουμε τόσο πολύ με τα δικά μας; Κόβω το χέρι μου(το αριστερό) ότι το 'χεις σκεφτεί. Μμμ..ίσως επειδή είναι πολύ πιο εύκολο να πεις κάτι από το να το κάνεις, ίσως πάλι επειδή όταν πρόκειται για δικά μας θέματα κάτι γίνεται ξαφνικά και σταματάμε να βλέπουμε καθαρά. Βέβαια (και) γι'αυτό υπάρχουν οι φίλοι, για να σε ξυπνάνε και συχνά να σε κάνουν να δεις πράγματα που ήταν τόσο καιρό μπροστά στα μάτια σου και αγνοούσες την ύπαρξή τους, σαν την ηλίθια τη Dora που δεν μπορεί να δει τη γαμημένη τη μπανανιά(ο ντάλικέρης που ξυπνάει πάντα μέσα μου αυτό το παιδικό) ή να προλάβουν καταστάσεις που δεν είχες προγραμματίσει..(ιδανικοί κι αυτοί, αλλά υπάρχουν).
Είναι αυτός ο κλασικός αχταρμάς που νομίζω-ή με παρηγορεί να νομίζω- ότι επικρατεί στα περισσότερα κεφάλια, ειδικά τώρα πριν το καλοκαίρι, πριν την εξεταστική (=χαρακτηριστικές χρονικές περίοδοι που ευννοούν την extra σκέψη άσχετων πραγμάτων), που λες ας περιμένω λίγο ακόμα θα περάσει, και ζεις με την ψευδαίσθηση ότι η αλλαγή της εποχής πρέπει να φέρει και την αλλαγή του κόσμου όλου. Αυτό έκανα κι εγώ και μου πήρε κανά δύμηνο να γράψω κάτι εδωπέρα...περίμενα. Κάτι να γίνει, κάτι να περάσει, κάτι να ξεκαθαρίσει. Τι έγινε; Σταμάτησα να περιμένω!..αφού ο χαμός στο κεφάλι μου νομίζω παραμένει προφανής. Γιατί μπορεί πλέον να έχω ξεκαθαρίσει κάποια πράγματα..αλλά ουσιαστικά ακριβώς αυτό που ήθελα να αποφύγω..ένα κείμενο σαν αυτό, ήταν αυτό στο οποίο κατέληξα!..τρανταχτή απόδειξη της ανουσιότητας της μεγάλης αναμονής για..το θαύμα.
Νομίζω πως δεν πιστεύω πια στα θαύματα (χωρίς να το λέω με αρνητισμό ή με απόλυτη σιγουριά), πιστεύω πιο πολύ στους στόχους που πρέπει να βάζουμε με σκοπό να "διορθώσουμε" κάτι. Γιατί μόνο αν ξέρεις τι έχεις μέσα ή απέναντι σου μπορείς να αλλάξεις το πώς το αντιμετωπίζεις και μόνο αν ξέρεις τι περιμένεις μπορείς να το αναγνωρίσεις όταν έρθει. Προφανώς και το να έχεις ένα στόχο δε σημαίνει ούτε αυστηρά προγράμματα, ούτε πλήρη προσύλωση σε κάτι..σημαίνει απλώς ότι έχεις βρει μια πιθανή λύση στο θέμα σου ή έστω μια κατεύθυνση προς κάτι που στο μυαλό σου θεωρείς "το σωστό", η οποία τουλάχιστον σε βγάζει απ' την αναμονή, ακόμα κι αν στο τέλος σ' αφήνει με το..λάθος συναίσθημα. Προσωρινό θα είναι..ακόμα κι αν νιώθεις ότι σου 'χει γίνει συνήθεια και πρόκειται για κάτι μόνιμο..γιατί όπως είπε ο γλυκούλης ο Charlie Chaplin, καλώς ή κακώς.."Nothing is permanent in this wicked world, not even our troubles." Aυτό που μετράει είναι να κάνεις την καλύτερη επιλογή για' σένα..και εννοώ αυτή που θα σου κάνει καλό και θα είναι πιο κοντά στο ιδανικό του μυαλού σου και όχι αυτή με την ταμπέλα του "σωστού".

Είμαστε πολύ νέοι για να πιστεύουμε ότι δε θα συμβεί:)

Καήκαμε κι απόψε καήκαμε

  Καταρρίπτοντας το αιώνιο "από Δευτέρα" ξεκίνησα σήμερα την καθιερωμένη μετάτοπάσΚακαιπριντοκαλοκαίρι δίαιτα καθότι η Πασχαλινή κτηνωδία δικαιολογείται μετά την Ανάσταση και μέχρι τη Δευτέρα..και ως γνωστόν μ'αρέσει να τηρώ τις παραδόσεις(άσχετα που Μεγάλη Παρασκευή έτρωγα pizza). Γενικότερα οι Πασχαλινές μου διακοπές συνοψίζονται σε μία λέξη: ΦΑΪ! Και τώρα που μπήκα επιτέλους σε ένα πρόγραμμα και σφεταιρίστηκα το blog της Μαρίας,  αποφάσισα(χωρίς καθόλου πίεση,γκουχουγκουχου) να καταθέσω τις πασχαλινές μου εμπειρίες οι οποίες παίζουν κι αυτές σε επανάληψη κάθε χρόνο, σαν το "Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ".
   Αρχικά ποτέ δεν κατάλαβα γιατί η Ανάσταση θεωρείται πιο σημαντικό γεγονός κι απ'τα Όσκαρ γιατί-αν είναι δυνατόν-ούτε η Τζολί(όνομα που αναφέρεται σ'αυτό το blog με κίνδυνο της ζωής μου) δε σχεδιάζει το outfit τρεις βδομάδες πριν. Αυτή η αγωνιώδης μάχη με το χρόνο γα να προλάβεις να σετάρεις το παπούτσι με το τσιμπιδάκι και το βραχιόλι με την τσάντα καταλήγει στο φαινόμενο Δεξίωση 1996 που όλοι μας θαυμάζουμε κάθε χρόνο. Συγκεκριμένα ένας από τους all time classic συνδυασμούς είναι η κόκκινη καμπαρντίνα(βλ.κόκκινο αυγό) με αντίστοιχη γόβα, κάτι σα στολή για την ημέρα..πώς στις εθνικές επετείους φοράμε μπλε φούστα άσπρο πουκάμισο; Κι αν είσαι τυχερός βιώνεις και την παρθενική εμφάνιση του πέδιλου.. συνδυασμένο πάντα με καλΤΣόν. Α! και εννοείται κάθε γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της μετά το βάψιμο των αυγών και πριν τη μαγειρίτσα  χτυπάει και ένα κομμωτήριο. Κουπ της ημέρας..το μαλλί φαρίνα! Όσο πιο φουσκωτό τόσο πιο πετυχημένο και με τρία κιλά εκρηκτική ύλη(λακ) για να μην ξαναπληρώνεις κομμωτήριο μέσα στις γιορτές. Βέβαια για    να μην είμαι άδικη τα τρία κιλά λακ είναι αυτά που αυξάνουν τις πιθανότητες ένα βαρετό βράδυ Ανάστασης να μετατραπεί στο video clip της Katty Perry "..baby you are a firewooork". Σε αυτό το σημείο θέλω να κάνω μια ιδιαίτερη μνεία σ'όλα τα τρίχρονα παιδάκια που με μία λαμπάδα στο χέρι κάνουν τη βραδιά πιο ενδιαφέρουσα απειλώντας τις οπτασίες με αφανισμό. Ωστόσο, συμπαραστέκομαι  στη συντρόφισσα Μαρία και στην προσπάθειά της να μην γίνει φλαμπέ σε κάθε Ανάσταση (μην φανταστείς γιατί είναι φίλη μου και για να σταματήσει να με λέει Κρουέλα).
Το highlight της βραδιάς παρ'όλα αυτά είναι οι ευχάριστες συναντήσεις με τις θείτσες φίλες της γιαγιάς μου οι οποίες με βρίσκουν πάντα κούκλα και αδύνατη..με έναν ανησυχητικό τόνο έκπληξης στη φωνή τους! Είναι οι ίδιες κυράτσες που σμπρώχνονται να πάρουν το φως λες και το μοιράζει ο Ryan Gosling. And last but not least, κάθε μα κάθε χρόνο πάνω στο τζέρτζελο, ενώ όλοι σκοτώνονται για το ποιος θα βγει πρώτος από την εκκλησία να παέι να φάει τη μαγειρίτσα του..όλο και θα βρεθεί κάποιος που θα τσουγκρίζει το αυγό του. Μέχρι εκεί όλα καλά, αλλά επειδή όλα τα κουλά σ' εμένα συμβαίνουν..έχω ζήσει και αυγοπασάλυμμα κυρίας η οποία παρέλειψε την "ασήμαντη" λεπτομέρεια του να βράσει τα αυγά πριν τα βάψει. Έεελα μώρε..σιγά τ' αυγά.
  Κι επειδή ξέρω ότι με νιώθεις, τ'αφήνω εδώ!..έχω να πάρω και την κόκκινη καμπαρντίνα μου απ' το καθαριστήριο ;)
 
  

Can you handle the truth?

  Εννοείται ότι όλοι έχουν, ή μάλλον έχουμε, μυστικά! Μπορεί να μην έχειs ληστέψει τράπεζα(ακόμα) ή να μην είσαι ο superman(μπορεί και να είσαι) αλλά σίγουρα τώρα κάτι έχειs στο μυαλό σου που σκοπεύειs να τ' αφήσειs εκεί..κάτι που έζησεs, κάτι που έκανεs, ακόμα και κάτι που σκέφτηκεs ή ένιωσεs και δε βρίσκειs λόγο ή το θάρροs να το μοιραστείs. Το να καταπιέζειs ωs ένα βαθμό τιs σκέψειs σου, για 'μένα, δεν σε κάνει κότα(ή όποιοδήποτε άλλο πτηνό, μιαs και μου είναι σχεδόν όλα αντιπαθή), ούτε πρέπει να νιώθειs τύψειs αν "κρύβειs" πράγματα από δικά σου άτομα που γενικά εμπιστεύεσαι. Το να μη μοιράζεσαι τα πάντα-τα μυστικά κατά κόσμον-είναι συνήθωs απαραίτητη προϋπόθεση τηs ομαλήs ροήs των ανθρώπινων σχέσεων και πολύ συχνά αυτό συμβαίνει γιατί(σύμφωνα πάντα και με τιs θεωρίεs τηs Pάνιαs) "μερικέs φορέs αυτό που αισθάνόμαστε δεν έχει καμία σχέση με αυτό που μπορούμε να ζήσουμε"..δηλαδή συχνά η πραγματικότητα δε δημιουργεί τιs κατάλληλεs συνθήκεs. Ποιά είναι όμωs η κυρία; H μαμά μαs;..και περιμένουμε να μαs τα έχει όλα έτοιμα; Τα ρίσκα τη δημιουργούν..γιατί-όπωs λένε-για να ζήσειs κάτι που δεν έχειs ξαναζήσει πρέπει να κάνειs κάτι που δεν έχειs ξανακάνει(ή κάπωs έτσι)..ακόμα κι αν αυτό είναι το φαινομενικά απλό..να μοιραστείs ένα μυστικό σου, να πειs μιαν αλήθεια. Και λέω φαινομενικά γιατί χρειάζεται πολύ θάρροs(..αν δεν χρειαζόταν δεν θα υπήρχε λόγοs να παραμένει "μυστικό")..και ζούμε, να θυμίσω, σε μια εποχή στην οποία αν σε κάτι δυσκολευόμαστε περισσότερο είναι στο να εμπιστευτούμε..και όχι άδικα. Σίγουρα πρέπει να κρατάμε και πράγματα για εμάs αν δεν πιστεύουμε ότι μπορούν να προκαλέσουν κάτι καλό και να προσέχουμε σε ποιον ανοιγόμαστε..γιατί πλέον αυτοί που πραγματικά ενδιαφέρονται είναι νομίζω μετρημένοι..οι περισσότεροι είναι απλώs περίεργοι ή θεωρούν ότι έτσι θα "δεθούν".
  Aυτή η ανάγκη για γνώση των πάντων, ή έστω η απλή περιέργεια, είναι νομίζω φυσικό μαs χαρακτηριστικό και πολλέs φορέs σώζει(γιατί χωρίs αυτήν ίσωs πιστεύαμε ακόμα ότι η γη είναι επίπεδη)..άλλεs πάλι σκοτώνει(γιατί χωρίs αυτήν ίσωs λέμε τώρα ήμασταν ακόμα στον "παράδεισο")..έτσι την πάτησε και η γάτα! Φαντάσου τώρα ότι σκάει..το τζίνι απ' τον Αλαντίν, η Tinkerbell, η νεράιδα των δοντιών, ή και το κουνέλι του Πάσχα στην ανάγκη και σου λέει: ρε φίλε-επειδή σε συμπάθησα-θα σε κάνω να τα ξέρειs όλα. ..ΜΗΝ ψαρώσειs! Εκτόs αν είσαι έτοιμοs να αναλάβειs τιs ευθύνεs, γιατί το αλάνι ο Einstein το 'πε: αυτοί που έχουν το προνόμοιο να γνωρίζουν έχουν το καθήκον να δράσουν. (Kαι είχε κι ένα άλφα IQ.) Στο δικό μου το μυαλό το να ξέρειs μυστικά άλλων ή απλώs παραπάνω πράγματα απ' αυτά που φαίνεται ή καμιά φορά που πρέπει είναι δύσκολο, γιατί βλέπειs τα πράγματα από μια πλευρά που ο άλλοs δεν μπορεί να υποθέσει, συχνά η συμπεριφορά σου απέναντι του αλλάζει χωρίs προφανέs γιατί και έρχεσαι αντιμέτωποs με μια κατάσταση στην οποία πρέπει να κρίνειs το κατά πόσο το να πειs κάτι πραγματικά θα βοηθήσει ή θα θεωρηθεί ανακάτεμα και θα περιπλέξει κι άλλο τα πράγματα. Συνήθωs το να επιλέξειs να πειs ένα ευγενικό ψέμα ή να μην κάνειs ουσιαστικά τίποτα και να μείνειs έξω από μία κατάσταση είναι το πιο εύκολο, αλλά αν ζειs με αυτή τη λογική(του παρτάκια)..δε ζειs!

  Πόσο δύσκολο μαs είναι πλέον να πούμε απλώs την αλήθεια και πόσο αυτή μπορεί να σοκάρει; Οκ δεν πρέπει να λεs ό,τι σκέφτεσαι απλώs επειδή έχειs το δικαίωμα να το κάνειs..αλλά το ψέμα σήμερα δεν είναι απλώs φυσιολογικό(γιατί είναι πιο εύκολο και βολεύει), αλλά τείνει να γίνει(αν δεν είναι ήδη) τέχνη και ολόκληρα επαγγέλματα στηρίζονται πάνω του. Αν και τώρα θα μου πειs ολόκληρεs χώρεs με τιs κυβερνήσειs τουs στηρίζονται πάνω του, τα επαγγέλματα θα κωλώσουν; Και ναι οκ η ωμή αλήθεια, ωs γνωστόν, πονάει και οι περισσότεροι θα σου πουν ότι αν δεν έχειs να πειs κάτι καλό καλύτερα να μην πειs τίποτα..αλλά εγώ σχετικά μ' αυτό σου λέω ότι τα πάντα είναι θέμα τακτ! Η κλασική ατάκα τηs γυναικείαs γκρίνιαs "Δεν είναι το τι είπεs, είναι το πώs το είπεs" μπορεί τελικά και να ισχύει..γιατί τακτ είναι η τέχνη του να λεs αλήθεια χωρίs να δημιουργείs haters, γιατί ο καθέναs την εκτιμάει, ειδικά την όμορφα δοσμένη(χωρίs να αναφέρομαι στα καλοφτιαγμένα ψέματα). Φυσικά και δεν μπορείs να λεs μόνο την αλήθεια, ποτέ κανείs δεν μπόρεσε και συχνά όχι από αδυναμία αλλά από ανάγκη προσαρμογήs στα γεγονότα. Για να μη φανεί εντέλει κι ότι το παίζω Βίβλοs φυσικά υπάρχουν και τα "καλά" ψέματα..το θέμα είναι να μην τα βαφτίζουμε όλα έτσι και όσο μπορούμε και γίνεται να μοιραζόμαστε αυτά που μαs προβληματίζουν, από τη στιγμή που έχουμε τα κατάλληλα άτομα γύρω μαs για να το κάνουμε. Εμπιστεύσου λοιπόν..εσύ ξέρειs ποιόν. Το δοκίμασα. Βοηθάει.
Eντάξει για κάποια πράγματα ξέρειs ότι θα χρειστείs καιρό..ξέρειs κι ότι μπορεί να μη σου φτάσει όλοs ο καιρόs, ποτέ ;

Change ahead

  Ανοίγω το ραδιόφωνο, πέφτω στον ερωτικό και στο γνωστό τρελό αγόρι με τιs καυτέs δηλώσειs (του τύπου "σ'αγαπάω μαλάκω") και αντί για τα αναμενώμενα ζουζουνιάρικα αγιοβαλεντινίστικα γυρνάει και τηs λέει το άλλο classic πλέον.."πώs γίναμε έτσι ρε γαμώτο;" και κάθομαι και σκέφτομαι..τι θα γίνει πια με αυτήν την ερώτηση; Μπορεί σ' εμένα να τυχαίνει αλλά την ακούω(μπορεί και από μένα, βασικά ίσωs τιs περισσότερεs φορέs από μένα) ανησυχητικά συχνά τελευταία. Και λέω ανησυχητικά γιατί είναι αναπόφευκτα καταθληπτική, φέρνει με τη μία στιγμέs που θεωρείs ότι δεν  θα ξαναζήσειs και σχέσειs που ξέρειs ότι δεν θα γίνουν πάλι "όπωs παλιά"..πιθανόν μοναδικέs, πιθανόν εξιδανικευμένεs και εκφράζει μια γκρίνια και μια απάθεια σχεδόν εκνευριστική.
  Φίλε μου ξεκόλλα(μη βάλειs κατσαρόλα). Έτσι είναι και έτσι θα ναι πάντα(;) οι άνθρωποι αλλάζουν και  οι καταστάσειs επίσηs(εδώ-όπωs με ενημέρωσε ο Αντρέαs-άλλαξε η πατάτα)..απλώs δεν ξέρω ακόμα ποιοs το κάνει πρώτοs..η αλλαγή γίνεται μέσα μαs και την προσαρμόζουμε στιs όποιεs καταστάσειs ή οι καταστάσειs μαs οδηγούν στην αλλαγή; Μάλλον απ' την πρώτη εκδοχή ξεκινάει το όλο πράγμα και καταλήγειs να επηρεάζεσαι ή να τα ρίχνειs στιs συγκυρίεs. Κι η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω ακόμα αν οι άνθρωποι αλλάζουν..κανονικά (=μέχρι τώρα) πιστεύω πωs όχι! Τουλάχιστον όχι προs το καλύτερο..γιατί μια τέτοια αλλαγή γίνεται συνήθωs για κάποιον άλλον (ο οποίοs στο 'χει δε στο 'χει ζητήσει θα σε προτιμούσε πιο "καλό"), γι' αυτό και χρειάζεται μεγάαλη προσπάθεια και είναι προσωρινή(diss στον Ηράκλειτο που 'λεγε ότι τίποτα δεν είναι μόνιμο εκτόs από την αλλαγή) γιατί κάποια στιγμή αναπόφευκτα κουράζει, δεν μπορείs να υποκρίνεσαι για πάντα και να πολεμάs τη φύση σου(ο χίπηs)..υποθέτω ότι αυτόs που πραγματικά είσαι ξυπνάει ρε παιδί μου και λέει: όπα τώρα όλα αυτά γιατί; Απ' την άλλη είναι τόσο ευκολότερη η αλλαγή προs την άλλη πλευρά..που ξεκινάει ουσιαστικά από 'σένα για 'σένα, δεν απαιτεί την παραμικρή προσπάθεια και συνήθωs η κούραση από μια κατάσταση έχει προηγηθεί..είναι η έξω απ΄τα νερά σου φάση που μάλλον έχειs βαρεθεί τα πάντα και λεs να γίνειs λίγο περισσότερο "στα τέτοια σου". Κάνονταs λίγο αυτά τα δύο πλασματάκια που εμφανίζονται καμιά φορά στουs ώμουs σου(γνωστά στην πιάτσα και ωs συνείδηση) με το αγγελάκι να λέει πωs με το να φέρεσαι καλύτερα(σε εισαγωγικά πάντα) έχειs μόνο να πάρειs και το διαβολάκι να 'ναι στάνταρ τηs άποψηs του εσύ να'σαι οκ και όλα τα άλλα και οι άλλοι ΝΑ, εγώ μάλλον είμαι κάπου στη μέση πιστεύονταs ότι ναι μεν πρέπει να 'σαι όσο πιο ο εαυτόs σου μπορείs και ότι κανενόs για τον οποίο "πρέπει" ν΄αλλάξειs δεν του αξίζειs, αλλά και το να προσαρμόζεσαι καμιά φορά χωρίs να ξεχνάs ότι κάθε σχέση θέλει θυσίεs είναι..απαραίτητο.
   Όπωs και να 'χει μεγαλώνουμε..και μπορεί να μη βλέπειs oύτε άσπρεs τρίχεs(αν και εγώ κάτι άλλα σημάδια τα 'χω, βλ. αψυχολόγητουs πόνουs στη μέση ή στα πλευρά..αλλά αυτό ίσωs οφείλεται και στο πιλάτεs που αρχίζω βδομάδεs τώρα) και ακόμα να μαλώνειs με τον παππού στο λεωφορείο (που σηκώνεσαι να καθήσει και στη λέει κι από πάνω γιατί ισχυρίζεται ότι θα πεθάνει από μηνίσκο ή κάτι τέτοιο), αλλά βλέπειs σίγουρα αλλαγέs στα άτομα γύρω σου(και αυτοί σε 'σένα ε), καμιά φορά τόσο μεγάλεs που δυσκολεύεσαι να τιs πιστέψειs, αρχίζειs να ξανασκέφτεσαι την εκδοχή τηs ύπαρξηs εξωγήινων και το μόνο που μπορείs να κάνειs είναι συνήθωs να τιs συνειδητοποιήσειs και να παs παρά κάτω γιατί απλώs πια έτσι είναι. Κάθε είδουs σχέση ξεκινάει με κάποια προοπτική και κάποιεs προσδοκίεs(συχνά-αν όχι πάντα-μεγαλύτερεs απ' ότι θα έπρεπε, κυρίωs λόγω ενθουσιασμού) και πολλέs φορέs σχέδια ή ακόμα και όνειρα για το μέλλον, κοινά, που ακόμα κι αν εκείνη την ώρα κάνουν την ίδια τη σχέση να φαίνεται σημαντικότερη εκτοξεύουν τα επίπεδα απογοήτευσηs μετά την αλλαγή. Ο καθέναs βέβαια ψάχνεται, δοκιμάζει και τελικά βρίσκει τον εαυτό του-τον κρυμμένο, ξεχασμένο, καταπιεσμένο ή απλά διαφορετικό-και τσουπ! Αλλάζει! Δεν είναι πια και τόσο φοβερό και ούτε φυσικά μπορείs να τον κατηγορήσειs που δεν ανταποκρίθηκε στο καλούπι που του 'χεs φτιάξει. Μπορεί ακόμα ο άλλοs να ήταν πάντα έτσι και να μην το είχεs καν προσέξει. Εγώ πάντωs την αλλαγή τη φοβάμαι (και προφανώs τόση ώρα δεν αναφέρομαι ούτε στην κλιματική ούτε σ' αυτή τηs χώραs και του κόσμου..χωρίs να σημαίνει ότι και μ' αυτέs είμαι οκ) κι αυτό γιατί σκέφτομαι τιs προηγούμενεs (αλλαγέs) να μη μου περνάν καν απ' το μυαλό πριν συμβούν και γιατί καλώs ή κακώs υπάρχουν άτομα με τα οποία δεν μπορείs να φανταστείs να έχειs τα τυπικά ή να είστε απλοί παρατηρητέs ο έναs τηs ζωήs του άλλου. Δεν μπορεί να σε δένει απλώs το παρελθόν και να είναι ο μοναδικόs κοινόs παρονομαστήs. Κάθε σχέση είναι κοινέs εμπειρίεs..ακόμα και η απλή απαρίθμιση των εμπειριών σου σε κάποιον τον καθιστά ξένο..γιατί κάτι ξένο από 'σένα μπορεί να μην είναι αυτό που ήταν πάντα άγνωστο αλλά αυτο που δεν αναγνωρίζειs πια και σε οδηγεί πάλι στην ίδια αρχική ερώτηση να μην μπορείs να θυμηθείs τι άλλαξε πρώτο και δεν το πρόλαβεs για να το σώσειs. Ίσωs όμωs τελικά να μην υπήρχε τίποτα για σώσιμο και η υπερανάλυση(καλή ώρα) να είναι περιττή γιατί απλώs έτσι έπρεπε να γίνουν τα πράγματα. Όπωs και να 'χει, ακόμα κι αν η κατάσταση δεν μπορεί να γίνει "όπωs πριν" μόνο και μόνο το ότι ασχολείσαι(άρα προσπαθείs) δείχνει ότι για ΄σένα άξιζε και υπήρχαν σημαντικέs στιγμέs που θυμάσαι και συγκρίνειs με το τώρα. Αυτή είναι η φυσική ροή των πραγμάτων..οι στιγμέs γίνονται αναμήσειs..στο χέρι σου είναι να κρατήσειs τιs "καλέs" και να δειs τιs υπόλοιπεs σαν ένα μάθημα που σου 'δωσαν αυτοί που..δεν ήταν για να μείνουν. Kαι εννοείται πωs κάθε σχέση περνάει φάσειs, αλλά-επιδιώκονταs το happy end-υπάρχουν κι αυτοί που μένουν για πάντα, ή καλύτερα είναι πάντα εκεί όταν τουs χρειαστείs. To 'πε κι ο Bono..Οh a change of heart comes slow.

Tάσειs φυγήs..

 Ίσωs είναι η εξεταστική(καλά τι ίσωs αυτήν την κατηγορώ ανοιχτά), ίσωs είναι το event για το Ποσείδι στο facebook(χτύπα το attend σου!..και αs σταματήσω με τα greeklish), ίσωs είναι η λίστα με τα Summer Universities τηs Aegee, μπορεί και τα κορίτσια που μου στείλαν τιs προσφορέs του 18-24 για Κωνσταντινούπολη ή τα σουβενίρ φίλων απ' τα πρόσφατα ταξίδια τουs(αντί να λέω κι ευχαριστώ..), ίσωs-με ακόμα λιγότερεs πιθανότητεs-τα Εrasmus που πρέπει να αρχίσουμε σιγά σιγά να δηλώνουμε..αλλά θέλω όσο ποτέ να φύγω. Νομίζω το σύμπαν με "τσιγκλάει" προκλητικότατα! Και δεν σου λέω ούτε να φύγω, να εξαφανιστώ, να χαθώ από προσώπου γηs, ούτε να "φύυγω" προφανώs, χτύπα ξύλο(οι τάσειs παραμένουν φυγήs), ούτε να ξενιτευτώ, να γίνω μετανάστρια, να αναζητήσω στα ξένα αυτή τη ριμάδα την καλύτερη ποιότητα ζωήs-αν και αυτό το βλέπω να μην αργεί πολύ-(και κάπου εδώ μπορεί να πέσει το soundtrack.."άπονη ζωή" και τα συναφή)..ένα ολιγοήμερο, έστω, ταξιδάκι σε έναν όμορφο προορισμό είχα στο μυαλό μου..που δυστυχώs, για τον έναν ή τον άλλο λόγο, δεν-μου κάθεται. Είναι σίγουρα κι αυτό που όταν διαβάζειs μπορείs να σκεφτείs τα πάντα πέρα απ' αυτό στο οποίο αναφέρεται το βιβλίο που κρατάs..αλλά είναι κι αυτή η αίσθηση που σου δίνει κάθε ταξίδι. Μπορεί να μου αρκεί ακόμα και το πριν..για τον ενθουσιασμό και την ανυπομονισία του να παs ή το μετά για την ανανέωση του αέρα και τηs διάθεσηs και την εμπειρία ή ευχάριστη ανάμνηση που σου μένει(ναι αποκλείω το ενδεχόμενο του να μην είναι ευχάριστη..δεν μου χει τύχει..πριν απ' αυτή τη δήλωση τουλάχιστον). Όπωs και να 'χει ξεφεύγειs, και η ελευθερία που σε κάνει να νιώθειs είναι..αξία ανεκτίμητη(..είπε η τηλεορασόπληκτη). Το κατάλαβα και όταν πριν λίγεs μέρεs με ρώτησαν τι θέλω σίγουρα να κάνω στη ζωή μου και η πρώτη μου σκέψη και απάντηση ήταν "Ταξίδια".. Η έλλειψη timing μου βέβαια είναι γνωστή, είναι η παρέα που δε "θέλει" να συνδιαστεί, αισθάνομαι κι ότι πιέζομαι(και οκ παραγωγικό άνχοs και θεωρίεs, αλλά δεν πιστεύω ότι λειτουργώ όντωs καλύτερα υπό πίεση..δυνατό παράδειγμα και το συγκεκριμένο φανερά πιεσμένο κείμενο, σαν από αγχωμένο ημερολογιο) ή και πιέζω-καταστάσειs,άτομα- ίσωs ζω και λίγο εκτόs πραγματικότηταs που κάθομαι και σκέφτομαι προορισμούs, βαλίτσεs κλπ. Αλλά και 'συ δεν το χειs σκεφτεί; ..άλλωστε ο καλύτεροs φίλοs μου μου είπε ότι where is a will there is a way(δεν είναι Άγγλοs, απλά τα σπάει)!

P.S.: Το μόνο σίγουρο είναι ότι η εξεταστική μου έχει κάνει κακό!..εκτόs του ότι αρρώστησα..μία μέρα διάβασα ολόκληρη και την επόμενη ήπια ό,τι είδοs τσαγιού υπάρχει και έφαγα από αυτά τα πολυδημητριακά(τοποθέτηση προϊόντοs..λαοθάλασσα αναγνωστών προσπάθησε να παραμείνειs ανεπηρέαστη) μέχρι κομπόστα(..ναι ο μπαμπάs μου υποστηρίζει έντονα τιs θεραπευτικέs τηs ιδιότητεs)..τα όνειρά μου(ήταν που ήταν) νομίζω χειροτερεύουν..γιατί το να μου προτείνουν αs πούμε να γράψω το je veux -που έχω για ξυπνητήρι-στην εξέταση των γαλλικών, μιαs και αυτό τουλάχιστον το ξέρω, ίσωs μεν αποβεί προφητικό..αλλά το λεs σίγουρα και ανησυχιτικό! Αρκετά drama queen..ευτυχώs έχει ημερομηνία λήξηs (7/2/2012)! Καλό διάβασμα(χρειάζεται πού και πού, παρά τιs επιπτώσειs του) και καλή συνέχεια, ή αρχή!

Πήγα σε μάγισσεs σε χαρτορίχτρεs..

Θέλονταs να γράφω εκ πείραs, και μόνο γι' αυτό-καλά ίσωs και από προσωπική περιέργεια-αυτή την εβδομάδα συνέλεξα όσο πιο άμεσα μπορούσα πληροφορίεs, εκτόs από το Δίκαιο των Διεθνών Οργανισμών, και σχετικά με (δύο) μεθόδουs μαντείαs.
 Αρχικά για το γνωστό σε όλουs μαs "φλιτζάνι", το άκουσμα του οποίου είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την εικόνα τηs (πιθανόν Σμυρνίαs) γιαγιάs μαs, τηs Γεωργίαs Βασιλειάδου στην "Καφετζού" ή των κουτσομπόλων τηs γειτονιάs ή του χωριού. Η επαφή μου με την καφεμαντεία έγινε τη Δευτέρα στον Ωκεανό. Διαφορετική, αν όχι ψιλοτρομαχτική, η εικόνα με το που μπαίνειs στο εντελώs γεμάτο, αποκλειστικά από γυναίκεs-που πίνουν(όλωs τυχαίωs) ελληνικό- μαγαζί και σίγουρα πρωτόγνωρη η αίσθηση του να συναντάs το επάγγελμα τηs καφετζούs ενέτη 2012, πόσο μάλλον να σημειώνει τόσο μεγάλη επιτυχία. Το φλιτζάνι αποτελεί συνήθεια αρκετών, κυρίωs γυναικών, και θεωρείται από πολλούs τέχνη(ευτυχώs όχι επιστήμη), ενώ λένε ότι διαμορφώνεται από την αύρα κάθε ανθρώπου, η οποία μεταφέρεται από τα χείλια στον καφέ. Και κάπου εδώ έρχεται το μεγάλο ερώτημα.."Ποιόs τα πιστεύει αυτά;" και το δικό μου συμπέρασμα ότι δεν μπορείs να ξέρειs πόση αξία του δίνειs αν δεν το δοκιμάσειs. Κι εμείs για το χαβαλέ πήγαμε και αν με ρωτάs πιστεύω στην τύχη γενικά και όχι στην ακριβή πρόβλεψή τηs, αλλά μια χαρά τα ταίριαξα όλα στο μυαλό μου και μου πήρε λίγη ώρα να συνειδητοποιήσω ότι ήταν καθαρή αυθυποβολή και λίγεs μέρεs να τσεκάρω ότι πολλά δεν βγήκαν, ακόμα κι αν προσπαθούσα να τα συνδιάσω. Γιατί οκ είναι αρκετά κοινά τα ονόματα από Γ αλλά γιατί να είναι στο δικό μου φλιτζάνι; αρκετά πιθανό να κάνειs ταξίδι, αλλά γιατί να το πει σ' αυτή που όντωs φεύγει; Κάτι τέτοια σκαλωτικά σου λέει και λεs "βρε λεs;".
  Kαι ήρθε χθεs η σειρά τηs χαρτομαντείαs και τηs Κατίναs, γιατί πολύ απλά η πασιέντζα δεν είναι αρκετή πλέον..για να μην την πω passe(ακραίοs χαρακτηρισμόs ξέρω). Η τράπουλα τηs Kατίναs  ή αλλιώs Deste(που σημαίνει σωρόs από τραπουλόχαρτα) αποτελεί την παλαιότερη μέθοδο μαντικήs, καθώs χρησιμοποιούνταν από τιs μάγισσεs τηs Σμύρνηs. (Σήμερα βέβαια πωλείται, εκτόs από ωs συνοδευτικό του ομώνυμου βιβλίου, ακόμα και στο internet, μαζί με το βιβλίο με τιs οδηγίεs και τιs ερμηνείεs κάθε κάρταs..οπότε θεωρητικά μπορεί να την αποκτήσει και να τη χρησιμοποιήσει ο καθέναs, μάγοs και μη. Σ' εμάs τη γνώρισε η μη μάγισσα αλλά ταλαντούχα φίλη μαs Mαίρη.) Η Κατίνα απαντάει σε μια ερώτηση που κάνειs από μέσα σου στην αρχή, η οποία συνήθωs απαντιέται με ναι ή όχι-άρα τα ποσοστά επιτυχίαs τηs μπορεί να θεωρηθεί ότι είναι  50/50- δίνοντάs σου κάποια επιπλέον στοιχεία για 'σένα και το περιβάλλον σου. Παρόλο που θεωρούνταν ισχυρή μαγεία και υπάρχει η (παράλογη για 'μένα και για σένα) πεποίθηση τηs πιθανήs ύπαρξηs κάποιου είδουs κατάραs αν βρίσειs ή αμφισβητήσειs έντονα την Κατίνα, η αλήθεια είναι ότι και αυτή σε επηρεάζει όσο την αφήσειs! Αν δεν σου αρκεί το να ικανοποίησειs την περιέργειά σου, να κοροϊδέψειs τιs αντιδράσειs των φίλων σου και να γελάσειs με τιs ερμηνίεs των συμβόλων και με τιs προτάσειs για το πώs να τον κατακτήσειs-που θυμίζουν παλαιότερη μορφή του Cosmopolitan-μπορείs ελεύθερα να κατηγορείs την Κατίνα για την καμμένη λάμπα στο δωμάτιό σου.
  Kαθόλου τυχαία η μέρα..Παρασκευή και 13 και σημαδιακό για το πόσο ισχύουν οι προβλέψειs και οι προκαταλύψειs  το ότι σήμερα έκλεψαν το πορτοφόλι τηs μιαs φίληs μου..αλλά η άλλη βρήκε κάτω 50ευρώ. Μπορεί το μόνο που αφήσαμε να είναι το μέντιουμ αλλά όπωs φαίνεται que sera sera ;)

STOP GLOBAL WHINING

Πρόκειται πλέον για παγκόσμιο φαινόμενο. Ντάξει ούτε πρέσβυρα καλήs θελήσεωs είμαι, ούτε ζω στο ροζ συννεφάκι μου και τα βλέπω όλα τέλεια..αλλά φτάνει πια η κλάψα! Οι γυναίκεs έχουν χρεωθεί στο μεγαλύτερο βαθμό τη συνήθεια τηs γκρίνιαs(βλ. φαινόμενο κρεβατομουρμούραs κλπ)-και δεν αρνούμαι ότι ισχύει-απλώs καμιά φορά η συγκεκριμένη οδηγεί στην ικανοποίηση κάποιου απώτερου σκοπού άρα δεν θεωρείται τόσο ανώφελη..τουλάχιστον για το "ασθενέs" φύλο. Συχνά τα ναζάκια και τα νιαουρίσματα(κάποιεs φορέs σε συνδιασμό με τη γνωστη σε όλουs μαs παντόφλα) καλώs ή κακώs φέρνουν τα επιθυμητά αποτελέσματα. Ωστόσο η ευρύτερη κλάψα για σχεδόν τα πάντα είναι γεγονόs. Θα μου πειs πρόκειται για στοιχείο του χαρακτήρα άρα εξαρτάται από τον άνθρωπο, το ζώδιο(για να μιλήσουμε και λίγο επιστημονικά), διαμορφώνεται απ' τα γεγονότα τηs ζωήs και σίγουρα επιδεινώνεται με την όλη κοινωνική και οικονομική κατάσταση..αλλά ακριβώs επειδή είναι έτσι τα πράγματα τελευταία πρέπει ν' αλλάξει. Κανείs δεν αρνείται την ύπαρξη προβλημάτων(και πολύ πιο κοντά μαs από τα παιδάκια στην Αφρική), όμωs κανένα πρόβλημα δε λύθηκε απλώs με το να το κοιτάμε και να απορούμε για το πώs έγιναν έτσι τα πράγματα..μπορεί να διεκδικεί τον τίτλο τηs πιο κλισέ φράσηs αλλά πάντα μα πάντα υπάρχουν και χειρότερα-το διαπιστώνουμε συχνά μετά την ερώτηση"τι χειρότερο θα μπορούσε να συμβεί;"- και οκ υπαρχουν και καλύτερα ναι' αλλά όλα είναι θέμα προσδοκιών και αν δεν περιμένειs τίποτα είναι πιο εύκολο να εκτιμήσειs ό,τι έχειs. Αυτό που τα χαλάει όλα είναι αυτή η εικόνα που έχουμε για το πωs θα "έπρεπε" να είναι τα πράγματα. Καμιά φορά το να έχειs κάτι και να μην το εκτιμάs είναι χειρότερο απ' το να μην το έχειs καν..τουλάχιστον αν δεν το είχεs ίσωs θα μπορούσε να το έχει κάποιοs άλλοs που θα το θεωρούσε σημαντικότερο ή θα ανέβαινε και στα δικά σου μάτια ώστε να το διεκδικήσειs. Η γκρίνια πηγάζει σίγουρα από την αχαριστία! Το πιστεύω ότι η ευτυχία δεν έρχεται σ' αυτούs που δεν εκτιμούν αυτά που ήδη έχουν..το κάρμα, ο Κουρκούληs, δεν ξέρω αλλά έτσι πρέπει να 'ναι. Στην τελική όταν βλέπειs τα πράγματα θετικά είσαι καλύτερα με τον εαυτό σου, γεγονόs απ' το οποίο λογικά προκύπτει ότι περνάs καλύτερα και είσαι πιο ευχάριστοs στουs γύρω σου με ό,τι συνεπάγεται αυτό με τη σειρά του. Είναι μια αλυσίδα κι αυτή απ' την οποία έχειs μόνο να πάρειs. Γιατί λοιπόν να κάθεσαι να αναλύειs όλα αυτά που σου λείπουν αντί να σκεφτείs και να εκτιμήσειs αυτά που ήδη έχειs; Δοκίμασε να αφαιρέσειs από αυτή την τέλεια εικόνα που έχειs δημιουργήσει για το πώs θα έπρεπε να είναι τα πράγματα αντί αποκλειστικά να προσθέτειs..σκέψου τη ζωή σου χωρίs κάτι απ' όλα αυτά που θεωρείs δεδομένα και δεν πιστεύειs ότι σε κάνουν αρκετά τυχερό. Ε; Άλλωστε(θέλω να πιστεύω) σε κανένα δεν αρέσει να θυμίζει μπαλάντα τουJames Blunt -γνωστού υπερκλάψα- τη φάτσα τηs μονίμωs κλαμένηs Eλπίδαs απ' τη ζωή τηs άλληs(ξέρω εκτόξευσα τα επίπεδα ποιότηταs..) ή την άσχημη πατάτα απ' το 9gag!

Έλα να παίξουμε

 Βάρβαρη,βάναυση,απάνθρωπη ώρα 11:30 Σαββατιάτικα(γιατί το Σάββατο είναι μετά την Παρασκευή) στο ΠΑΜΑΚ. Άλλοι(ψιλοάρρωστοι ή με ιστορικό καθυστερήσεων) μαs εξέπληξαν και τα κατάφεραν αμέσωs,άλλοι μετά το τέταρτο τηλεφώνημα, αρκετοί δυστυχώs δεν τα κατάφεραν καν. 25 συμμετέχοντεs, 5 ομάδεs έτοιμεs για όλα, 2 διοργανώτριεs με άγριεs διαθέσειs..δεν είναι το επόμενο survivor, είναι το low budget-high fun παιχνίδι του κρυμμένου θησαυρού στην πόλη! Aθλητικά παπούτσια,φαντασία και διάθεση για flirt τα απαραίτητα εφόδια σύμφωνα με το event..όλα χρειάστηκαν! Ίσωs η διάθεση να ήταν περισσότερο για παιχνίδι,αλλά για πολλούs δεν είναι το ίδιο; Ορίστηκαν οι επίσημεs ομάδεs,βασικόs κανόναs σύμφωνα με τιs δύο αρχηγούs ότι "δεν υπάρχουν κανόνεs" και "μόνοs εχθρόs ο χρόνοs"..3 διαθέσιμεs βοήθειεs τηλεφώνου. Το σήμα τηs εκκίνησηs δώθηκε και κάθε ομάδα ξεκίνησε την εκτέλεση των αποστολών τηs. Δικιά μαs πρώτη αποστολή "Από κει βλέπειs τ' αστέρια και είναι στο Α.Π.Θ." μετρήστε τα δέντρα περιμετρικά του κτηρίου..αστεροσκοπείο προφανώs,άπειρα τα δέντρα προφανέστερα..έπεσε το πρώτο(και τελευταίο) τηλέφωνο στο οποίο διευκρινίστηκε ότι χρειάζεται μόνο η πρώτη σειρά(ευχαριστώ θεέ μου)..13 τα δεντράκια και φύγαμε για ΧΑΝΘ απ' όπου έπρεπε να συγκεντρώσουμε ένα διαφημιστικό φυλλάδιο για κάθε δραστηριότητα τηs(τα σκαλιά της εισόδου-τα οποία είχα ξεχάσει-δεν ήταν η πιο ευχάριστη έκπληξη, ειδικά αφού έπρεπε να τρέξουμε, αλλά δεν πτωηθήκαμε). Επόμενη δοκιμασία "Πάτε Σβόλου "χ"-όπου χ ο αριθμόs των δέντρων τηs πρώτηs δοκιμασίαs-τραγουδήστε τα κάλαντα στα..κοτίσια (βλ.κοκοκο) και βγάλτε βίντεο ενόs λεπτού". Υποψιάζομαι ότι το πνεύμα των Χριστουγέννων και όχι οι διοργανώτριεs φρόντισε ώστε στη συγκεκριμένη οδό να υπάρχει μαγαζί με χριστουγεννιάτικα και παρά την αιφνιδιασμένη κυριούλα που μιλώνταs στο τηλέφωνο απάντησε "εε παιδιά δύσκολο.δεν είναι εδώ και τ' αφεντικό.." στο "να τα πούμε; δε θέλουμε λεφτά!" μεταφέραμε ώνταs κοκορόμυαλοι το κλίμα τηs φάτνηs, ή έστω του κοτετσιού, στο μαγαζί και σε κάθε ανυποψίαστο περάστικο. Πιθανολογώ ότι και τα υπόλοιπα μέλη τηs ομάδαs θα προτιμούσαν το συγκεκριμένο βίντεο να παραμείνει στην αφάνεια. Νext stop Ζεύξιδοs.."πάρτε έναν καφέ για τη (διοργανώτρια)Δέσποινα..ελπίζω να ξέρετε πώs τον πίνει". Εννοείται δεν ψαρώσαμε και προμηθευτήκαμε αρκετέs ζαχαρίτσεs για παν ενδεχόμενο και τρρρέξαμε να βγούμε μια φωτογραφία στο συντριβάνι τηs πλατείαs Άθωνοs με άκρωs τουριστική διάθεση για να πλησιάσουμε στο τέλοs(λέμε τώρα) τηs αποστολήs. Από εκεί στη Χαλκέων με το σενάριο να λέει "μόλιs φτάσετε στην είσοδο τηs εκκλησίαs δώστε τον καφέ στον πρώτο περαστικό που θα δείτε μπροστά σαs"..καταχάρηκε η κυρία με το ζεστό καφεδάκι δεν το συζητώ και τη βγήκε και τη φωτογραφία-ντοκουμέντο τηs! Δυστυχώs το καφεδάκι ακολούθησε σπριντ ωs την πλατεία του Μπιτ Παζαρ-το οποίο συνειδητοποίησα ότι είναι όνομα και πράγμα, αφού πρόκειται για κανονικό παζάρι, το οποίο δεν είχε τύχει να δω ποτέ μιαs και δεν είχα ξαναεπισκεφτεί την περιοχή πριν νυχτώσει-όπου έπρεπε να εντοπίσουμε τη σακούλα στην οποία θα βάζαμε τα διαφημιστικά τηs ΧΑΝΘ. Ευτυχώs η σακούλα ήταν εκεί παρά τον πολύ κόσμο και για κάποιο λόγο τη βρήκαμε αμέσωs, στην κουφάλα του κεντρικού δέντρου. Εκεί ήταν και το στοιχείο τηs τελικήs δοκιμασίαs που πιθανόν να μαs οδηγούσε στη νίκη..η λαδόκολλα,το προσπέκτ και το μαγνητάκι από τα Μπακαλιαράκια του Αρίστου σε συνδιασμό με το γρίφο τον οδηγιών "εκεί πουλάν αυτό που θεs" μαs έκαναν να τρέξουμε ωs τα λαδάδικα, στην πλατεία Μοριχόβου. Το κακό ήταν ότι με το "τρέξουμε" κυριολεκτώ..full speed απ'το Μπιτ Παζαρ που(για να μην εκτοξεύω άλλο την αγωνία) μπορεί μαs στέρησε εντελώs την αναπνοή και τα πόδια μαs, μαs χάρισε όμωs τη μεγάλη νίκη πού εκτόs από την απόλυτη ηθική ικανοποίηση μαs πρόσφερε και δωρεάν φαγητό στα Μπακαλιαράκα όπου έληξε η δοκιμασία με δηιγήσειs των περιπετειών κάθε ομάδαs, πολύ γέλιο και ακόμα περισσοτερο φαίι! Χαρακτηριστικέs oι περιγραφέs του ζεϊμπέκικου των αγοριών μπροστά από το Τουρκικό Προξενείο και δίπλα από την κλούβα για τo οποίo τουs άξιζε ίσωs και παραχώρηση τηs νίκηs, τηs αναπαράστασηs ενόs γάμου(καλύτερου κι απ' του Κουτρούλη) μιαs άλληs ομάδαs μπροστά στην Καμάρα και η έκπληξη κάποιων να βρεθούν σε πολυκατοικία με χαλασμένα θυροτηλέφωνα ενώ η αποστολή τουs ζητούσε να τα χτυπήσουν και αν ακούσουν το σύνθημα των οδηγιών να είναι οι νικητέs.
Ήταν σίγουρα μια απ' τιs πιο ευχάριστεs και διαφορετικέs μέρεs του '11, παρόλο που ήταν αρκετέs οι φάσειs που κινδύνεψε η ζωή μου..απ' τα αυτοκίνητα στουs δρόμουs που δεν κοιτούσα καν ή και από ανακοπή για προαναφερθέντεs λόγουs. Μπορεί να άκουσα αρκετέs φορέs την ερώτηση "Πόσο χρονών είστε;" αλλά ακριβώs επειδή η απάντηση είναι 19 χαιρόμουν να τη δίνω! Μ΄ άρεσε που είχαμε την ευκαιρία να παίξουμε πάλι επίσημα..θύμιζε πολλά απ' τα παιχνίδια στη γειτονιά πριν κάτι χρόνια, ή την κατασκήνωση και ήταν ίσωs ακόμα καλύτερο γιατί δεν ήταν πια συνήθεια και ήταν και με παιδάκια που δεν ξέραμε και γνωρίσαμε και σε πολλά μέρη τηs πόληs που ακόμα κι αν τα ξέραμε όλο και κάτι παραπάνω μάθαμε γι' αυτά. Χαίρομαι και που υπάρχουν άτομα με ιδέεs και φαντασία να οργανώνουν τέτοιεs μέρεs που μαs κάνουν να ξεφεύγουμε από κάθε πιθανή βαρεμάρα και μιζέρια. Ψήνεται το επόμενο, ακόμα πιο οργανωμένο κυνήγι θησαυρού.  SPREAD YOUR MADNESS :)