Έλα να παίξουμε

 Βάρβαρη,βάναυση,απάνθρωπη ώρα 11:30 Σαββατιάτικα(γιατί το Σάββατο είναι μετά την Παρασκευή) στο ΠΑΜΑΚ. Άλλοι(ψιλοάρρωστοι ή με ιστορικό καθυστερήσεων) μαs εξέπληξαν και τα κατάφεραν αμέσωs,άλλοι μετά το τέταρτο τηλεφώνημα, αρκετοί δυστυχώs δεν τα κατάφεραν καν. 25 συμμετέχοντεs, 5 ομάδεs έτοιμεs για όλα, 2 διοργανώτριεs με άγριεs διαθέσειs..δεν είναι το επόμενο survivor, είναι το low budget-high fun παιχνίδι του κρυμμένου θησαυρού στην πόλη! Aθλητικά παπούτσια,φαντασία και διάθεση για flirt τα απαραίτητα εφόδια σύμφωνα με το event..όλα χρειάστηκαν! Ίσωs η διάθεση να ήταν περισσότερο για παιχνίδι,αλλά για πολλούs δεν είναι το ίδιο; Ορίστηκαν οι επίσημεs ομάδεs,βασικόs κανόναs σύμφωνα με τιs δύο αρχηγούs ότι "δεν υπάρχουν κανόνεs" και "μόνοs εχθρόs ο χρόνοs"..3 διαθέσιμεs βοήθειεs τηλεφώνου. Το σήμα τηs εκκίνησηs δώθηκε και κάθε ομάδα ξεκίνησε την εκτέλεση των αποστολών τηs. Δικιά μαs πρώτη αποστολή "Από κει βλέπειs τ' αστέρια και είναι στο Α.Π.Θ." μετρήστε τα δέντρα περιμετρικά του κτηρίου..αστεροσκοπείο προφανώs,άπειρα τα δέντρα προφανέστερα..έπεσε το πρώτο(και τελευταίο) τηλέφωνο στο οποίο διευκρινίστηκε ότι χρειάζεται μόνο η πρώτη σειρά(ευχαριστώ θεέ μου)..13 τα δεντράκια και φύγαμε για ΧΑΝΘ απ' όπου έπρεπε να συγκεντρώσουμε ένα διαφημιστικό φυλλάδιο για κάθε δραστηριότητα τηs(τα σκαλιά της εισόδου-τα οποία είχα ξεχάσει-δεν ήταν η πιο ευχάριστη έκπληξη, ειδικά αφού έπρεπε να τρέξουμε, αλλά δεν πτωηθήκαμε). Επόμενη δοκιμασία "Πάτε Σβόλου "χ"-όπου χ ο αριθμόs των δέντρων τηs πρώτηs δοκιμασίαs-τραγουδήστε τα κάλαντα στα..κοτίσια (βλ.κοκοκο) και βγάλτε βίντεο ενόs λεπτού". Υποψιάζομαι ότι το πνεύμα των Χριστουγέννων και όχι οι διοργανώτριεs φρόντισε ώστε στη συγκεκριμένη οδό να υπάρχει μαγαζί με χριστουγεννιάτικα και παρά την αιφνιδιασμένη κυριούλα που μιλώνταs στο τηλέφωνο απάντησε "εε παιδιά δύσκολο.δεν είναι εδώ και τ' αφεντικό.." στο "να τα πούμε; δε θέλουμε λεφτά!" μεταφέραμε ώνταs κοκορόμυαλοι το κλίμα τηs φάτνηs, ή έστω του κοτετσιού, στο μαγαζί και σε κάθε ανυποψίαστο περάστικο. Πιθανολογώ ότι και τα υπόλοιπα μέλη τηs ομάδαs θα προτιμούσαν το συγκεκριμένο βίντεο να παραμείνει στην αφάνεια. Νext stop Ζεύξιδοs.."πάρτε έναν καφέ για τη (διοργανώτρια)Δέσποινα..ελπίζω να ξέρετε πώs τον πίνει". Εννοείται δεν ψαρώσαμε και προμηθευτήκαμε αρκετέs ζαχαρίτσεs για παν ενδεχόμενο και τρρρέξαμε να βγούμε μια φωτογραφία στο συντριβάνι τηs πλατείαs Άθωνοs με άκρωs τουριστική διάθεση για να πλησιάσουμε στο τέλοs(λέμε τώρα) τηs αποστολήs. Από εκεί στη Χαλκέων με το σενάριο να λέει "μόλιs φτάσετε στην είσοδο τηs εκκλησίαs δώστε τον καφέ στον πρώτο περαστικό που θα δείτε μπροστά σαs"..καταχάρηκε η κυρία με το ζεστό καφεδάκι δεν το συζητώ και τη βγήκε και τη φωτογραφία-ντοκουμέντο τηs! Δυστυχώs το καφεδάκι ακολούθησε σπριντ ωs την πλατεία του Μπιτ Παζαρ-το οποίο συνειδητοποίησα ότι είναι όνομα και πράγμα, αφού πρόκειται για κανονικό παζάρι, το οποίο δεν είχε τύχει να δω ποτέ μιαs και δεν είχα ξαναεπισκεφτεί την περιοχή πριν νυχτώσει-όπου έπρεπε να εντοπίσουμε τη σακούλα στην οποία θα βάζαμε τα διαφημιστικά τηs ΧΑΝΘ. Ευτυχώs η σακούλα ήταν εκεί παρά τον πολύ κόσμο και για κάποιο λόγο τη βρήκαμε αμέσωs, στην κουφάλα του κεντρικού δέντρου. Εκεί ήταν και το στοιχείο τηs τελικήs δοκιμασίαs που πιθανόν να μαs οδηγούσε στη νίκη..η λαδόκολλα,το προσπέκτ και το μαγνητάκι από τα Μπακαλιαράκια του Αρίστου σε συνδιασμό με το γρίφο τον οδηγιών "εκεί πουλάν αυτό που θεs" μαs έκαναν να τρέξουμε ωs τα λαδάδικα, στην πλατεία Μοριχόβου. Το κακό ήταν ότι με το "τρέξουμε" κυριολεκτώ..full speed απ'το Μπιτ Παζαρ που(για να μην εκτοξεύω άλλο την αγωνία) μπορεί μαs στέρησε εντελώs την αναπνοή και τα πόδια μαs, μαs χάρισε όμωs τη μεγάλη νίκη πού εκτόs από την απόλυτη ηθική ικανοποίηση μαs πρόσφερε και δωρεάν φαγητό στα Μπακαλιαράκα όπου έληξε η δοκιμασία με δηιγήσειs των περιπετειών κάθε ομάδαs, πολύ γέλιο και ακόμα περισσοτερο φαίι! Χαρακτηριστικέs oι περιγραφέs του ζεϊμπέκικου των αγοριών μπροστά από το Τουρκικό Προξενείο και δίπλα από την κλούβα για τo οποίo τουs άξιζε ίσωs και παραχώρηση τηs νίκηs, τηs αναπαράστασηs ενόs γάμου(καλύτερου κι απ' του Κουτρούλη) μιαs άλληs ομάδαs μπροστά στην Καμάρα και η έκπληξη κάποιων να βρεθούν σε πολυκατοικία με χαλασμένα θυροτηλέφωνα ενώ η αποστολή τουs ζητούσε να τα χτυπήσουν και αν ακούσουν το σύνθημα των οδηγιών να είναι οι νικητέs.
Ήταν σίγουρα μια απ' τιs πιο ευχάριστεs και διαφορετικέs μέρεs του '11, παρόλο που ήταν αρκετέs οι φάσειs που κινδύνεψε η ζωή μου..απ' τα αυτοκίνητα στουs δρόμουs που δεν κοιτούσα καν ή και από ανακοπή για προαναφερθέντεs λόγουs. Μπορεί να άκουσα αρκετέs φορέs την ερώτηση "Πόσο χρονών είστε;" αλλά ακριβώs επειδή η απάντηση είναι 19 χαιρόμουν να τη δίνω! Μ΄ άρεσε που είχαμε την ευκαιρία να παίξουμε πάλι επίσημα..θύμιζε πολλά απ' τα παιχνίδια στη γειτονιά πριν κάτι χρόνια, ή την κατασκήνωση και ήταν ίσωs ακόμα καλύτερο γιατί δεν ήταν πια συνήθεια και ήταν και με παιδάκια που δεν ξέραμε και γνωρίσαμε και σε πολλά μέρη τηs πόληs που ακόμα κι αν τα ξέραμε όλο και κάτι παραπάνω μάθαμε γι' αυτά. Χαίρομαι και που υπάρχουν άτομα με ιδέεs και φαντασία να οργανώνουν τέτοιεs μέρεs που μαs κάνουν να ξεφεύγουμε από κάθε πιθανή βαρεμάρα και μιζέρια. Ψήνεται το επόμενο, ακόμα πιο οργανωμένο κυνήγι θησαυρού.  SPREAD YOUR MADNESS :)