Κυριακή 13 Μαΐου 2012

What are you waiting for?

                     

 Ο τρομαχτικούλης, μαϊντανούλης, πλην σοφός Αγγελάκας το είπε.."ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός"..και ισχύει-με την προϋπόθεση ότι τα αφήνεις όλα πάνω του και..απλά περιμένεις. Μπορεί να μην ξέρεις καν τι ..και προφανώς δεν μπορείς να είσαι σίγουρος ότι θα έρθει' γιατί, από τη στιγμή που δεν ξέρεις πώς ακριβώς είναι, μπορεί ακόμα και να το προσπεράσεις. Είναι λες και βάζεις τον εαυτό σου σε αναμονή(εγώ βέβαια αν γινόταν κυριολεκτικά θα το έκανα γιατί μ'αρέσει το τραγούδι της Cosmote..ε και γιατί έχω πρόβλημα). Tελικά λοιπόν, το μόνο που καταλήγεις να κάνεις είναι να ελπίζεις..για κάτι να περάσει ή για κάτι καινούριο να έρθει(συχνά για να βοηθήσει στο πρώτο).
Ουσιαστικά απαιτείς από μια κατάσταση ή έστω από το πώς την αντιμετωπίζεις να αλλάξει, να 'φτιάξει" (από μόνη της)..γιατί έτσι-πρέπει-να-γίνει. Αρκετά χαζό; Αρκετά αναγκαίο, όταν δεν υπάρχει άλλη λύση, ή δεν είσαι στη φάση που θα τη δεις. Και όχι ότι δε τη βλέπεις επειδή θεωρείς ότι τα κάνεις όλα τέλεια και τίποτα δε χρειάζεται βελτίωση, αν όχι ολοκληρωτική αλλαγή..αλλά επειδή ενώ ξέρεις ακριβώς τι πρέπει να αλλάξεις δεν μπορείς..γιατί είναι (όπως όλα άλλωστε) μέσα στο μυαλό σου. Και οκ είναι σίγουρα πιο εύκολο να βγάλεις κάποιον ή κάτι απ'το μυαλό σου, παρά απ' την καρδιά σου*, (γιατί. ακόμα κι αν κάτι σταματήσεις να το σκέφτεσαι για κάποιο διάστημα, δε σημαίνει ότι σταματάς και να το αισθάνεσαι) αλλά κι αυτό μην το παρουσιάζουμε σαν το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου. Θα ήταν έτσι αν υπήρχε ένα μαγικό κουμπί, ένας διακόπτης ΟΝ/ΟFF για σκέψεις και συναισθήματα, μία αντιβίωση(σίγουρα με παρενέργειες)..ή αν απλά όλα είχαν ημερομηνία λήξης. Ίσως υπάρχει κάτι απ'όλα αυτά..σε ένα βαρετό παράλληλο σύμπαν. Στο δικό μας, το πως θα αντιμετωπίσεις τελικά μια τέτοια κατάσταση εξαρτάται από εκατό διαφορετικές συγκυρίες που θα σου θυμίσουν ή δε θα σ' αφήσουν να ξεχάσεις κάτι..ή, ιδανικά, θα σε κάνουν να βάλεις ένα ωραιότατο Χι και να προχωρήσεις. Όπως και να 'χει, αυτό θα μας καθιστούσε τουλάχιστον ρομπότ. Ποιός θέλει τον πλήρη έλεγχο μιας τέλειας ζωής χωρίς κανένα πρόβλημα; Εγώ πάντως όχι. Η τελειότητα είναι βαρετή, και για 'μένα δε συμπίπτει μ' αυτό που έχω στο μυαλό μου ως "ιδανικό".
Και μιλώντας για ιδανικές καταστάσεις..πόσο πιο εύκολα μπορεί να φαίνονται τα πράγματα στις ζωές των άλλων για 'μάς και στη δικιά μας για τους άλλους; Πολύ μπερδεμένο και σε φαση "εκεί που είσαι ήμουνα και εκεί που είμαι θα'σαι"(κανείς δε το λέει σωστά με την πρώτη). Πιο απλά..γιατί να έχουμε τις καλύτερες και αμεσότερες λύσεις για τα προβλήματα οποιουδήποτε άλλου και να παλεύουμε τόσο πολύ με τα δικά μας; Κόβω το χέρι μου(το αριστερό) ότι το 'χεις σκεφτεί. Μμμ..ίσως επειδή είναι πολύ πιο εύκολο να πεις κάτι από το να το κάνεις, ίσως πάλι επειδή όταν πρόκειται για δικά μας θέματα κάτι γίνεται ξαφνικά και σταματάμε να βλέπουμε καθαρά. Βέβαια (και) γι'αυτό υπάρχουν οι φίλοι, για να σε ξυπνάνε και συχνά να σε κάνουν να δεις πράγματα που ήταν τόσο καιρό μπροστά στα μάτια σου και αγνοούσες την ύπαρξή τους, σαν την ηλίθια τη Dora που δεν μπορεί να δει τη γαμημένη τη μπανανιά(ο ντάλικέρης που ξυπνάει πάντα μέσα μου αυτό το παιδικό) ή να προλάβουν καταστάσεις που δεν είχες προγραμματίσει..(ιδανικοί κι αυτοί, αλλά υπάρχουν).
Είναι αυτός ο κλασικός αχταρμάς που νομίζω-ή με παρηγορεί να νομίζω- ότι επικρατεί στα περισσότερα κεφάλια, ειδικά τώρα πριν το καλοκαίρι, πριν την εξεταστική (=χαρακτηριστικές χρονικές περίοδοι που ευννοούν την extra σκέψη άσχετων πραγμάτων), που λες ας περιμένω λίγο ακόμα θα περάσει, και ζεις με την ψευδαίσθηση ότι η αλλαγή της εποχής πρέπει να φέρει και την αλλαγή του κόσμου όλου. Αυτό έκανα κι εγώ και μου πήρε κανά δύμηνο να γράψω κάτι εδωπέρα...περίμενα. Κάτι να γίνει, κάτι να περάσει, κάτι να ξεκαθαρίσει. Τι έγινε; Σταμάτησα να περιμένω!..αφού ο χαμός στο κεφάλι μου νομίζω παραμένει προφανής. Γιατί μπορεί πλέον να έχω ξεκαθαρίσει κάποια πράγματα..αλλά ουσιαστικά ακριβώς αυτό που ήθελα να αποφύγω..ένα κείμενο σαν αυτό, ήταν αυτό στο οποίο κατέληξα!..τρανταχτή απόδειξη της ανουσιότητας της μεγάλης αναμονής για..το θαύμα.
Νομίζω πως δεν πιστεύω πια στα θαύματα (χωρίς να το λέω με αρνητισμό ή με απόλυτη σιγουριά), πιστεύω πιο πολύ στους στόχους που πρέπει να βάζουμε με σκοπό να "διορθώσουμε" κάτι. Γιατί μόνο αν ξέρεις τι έχεις μέσα ή απέναντι σου μπορείς να αλλάξεις το πώς το αντιμετωπίζεις και μόνο αν ξέρεις τι περιμένεις μπορείς να το αναγνωρίσεις όταν έρθει. Προφανώς και το να έχεις ένα στόχο δε σημαίνει ούτε αυστηρά προγράμματα, ούτε πλήρη προσύλωση σε κάτι..σημαίνει απλώς ότι έχεις βρει μια πιθανή λύση στο θέμα σου ή έστω μια κατεύθυνση προς κάτι που στο μυαλό σου θεωρείς "το σωστό", η οποία τουλάχιστον σε βγάζει απ' την αναμονή, ακόμα κι αν στο τέλος σ' αφήνει με το..λάθος συναίσθημα. Προσωρινό θα είναι..ακόμα κι αν νιώθεις ότι σου 'χει γίνει συνήθεια και πρόκειται για κάτι μόνιμο..γιατί όπως είπε ο γλυκούλης ο Charlie Chaplin, καλώς ή κακώς.."Nothing is permanent in this wicked world, not even our troubles." Aυτό που μετράει είναι να κάνεις την καλύτερη επιλογή για' σένα..και εννοώ αυτή που θα σου κάνει καλό και θα είναι πιο κοντά στο ιδανικό του μυαλού σου και όχι αυτή με την ταμπέλα του "σωστού".

Είμαστε πολύ νέοι για να πιστεύουμε ότι δε θα συμβεί:)



2 σχόλια: