Change ahead

  Ανοίγω το ραδιόφωνο, πέφτω στον ερωτικό και στο γνωστό τρελό αγόρι με τιs καυτέs δηλώσειs (του τύπου "σ'αγαπάω μαλάκω") και αντί για τα αναμενώμενα ζουζουνιάρικα αγιοβαλεντινίστικα γυρνάει και τηs λέει το άλλο classic πλέον.."πώs γίναμε έτσι ρε γαμώτο;" και κάθομαι και σκέφτομαι..τι θα γίνει πια με αυτήν την ερώτηση; Μπορεί σ' εμένα να τυχαίνει αλλά την ακούω(μπορεί και από μένα, βασικά ίσωs τιs περισσότερεs φορέs από μένα) ανησυχητικά συχνά τελευταία. Και λέω ανησυχητικά γιατί είναι αναπόφευκτα καταθληπτική, φέρνει με τη μία στιγμέs που θεωρείs ότι δεν  θα ξαναζήσειs και σχέσειs που ξέρειs ότι δεν θα γίνουν πάλι "όπωs παλιά"..πιθανόν μοναδικέs, πιθανόν εξιδανικευμένεs και εκφράζει μια γκρίνια και μια απάθεια σχεδόν εκνευριστική.
  Φίλε μου ξεκόλλα(μη βάλειs κατσαρόλα). Έτσι είναι και έτσι θα ναι πάντα(;) οι άνθρωποι αλλάζουν και  οι καταστάσειs επίσηs(εδώ-όπωs με ενημέρωσε ο Αντρέαs-άλλαξε η πατάτα)..απλώs δεν ξέρω ακόμα ποιοs το κάνει πρώτοs..η αλλαγή γίνεται μέσα μαs και την προσαρμόζουμε στιs όποιεs καταστάσειs ή οι καταστάσειs μαs οδηγούν στην αλλαγή; Μάλλον απ' την πρώτη εκδοχή ξεκινάει το όλο πράγμα και καταλήγειs να επηρεάζεσαι ή να τα ρίχνειs στιs συγκυρίεs. Κι η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω ακόμα αν οι άνθρωποι αλλάζουν..κανονικά (=μέχρι τώρα) πιστεύω πωs όχι! Τουλάχιστον όχι προs το καλύτερο..γιατί μια τέτοια αλλαγή γίνεται συνήθωs για κάποιον άλλον (ο οποίοs στο 'χει δε στο 'χει ζητήσει θα σε προτιμούσε πιο "καλό"), γι' αυτό και χρειάζεται μεγάαλη προσπάθεια και είναι προσωρινή(diss στον Ηράκλειτο που 'λεγε ότι τίποτα δεν είναι μόνιμο εκτόs από την αλλαγή) γιατί κάποια στιγμή αναπόφευκτα κουράζει, δεν μπορείs να υποκρίνεσαι για πάντα και να πολεμάs τη φύση σου(ο χίπηs)..υποθέτω ότι αυτόs που πραγματικά είσαι ξυπνάει ρε παιδί μου και λέει: όπα τώρα όλα αυτά γιατί; Απ' την άλλη είναι τόσο ευκολότερη η αλλαγή προs την άλλη πλευρά..που ξεκινάει ουσιαστικά από 'σένα για 'σένα, δεν απαιτεί την παραμικρή προσπάθεια και συνήθωs η κούραση από μια κατάσταση έχει προηγηθεί..είναι η έξω απ΄τα νερά σου φάση που μάλλον έχειs βαρεθεί τα πάντα και λεs να γίνειs λίγο περισσότερο "στα τέτοια σου". Κάνονταs λίγο αυτά τα δύο πλασματάκια που εμφανίζονται καμιά φορά στουs ώμουs σου(γνωστά στην πιάτσα και ωs συνείδηση) με το αγγελάκι να λέει πωs με το να φέρεσαι καλύτερα(σε εισαγωγικά πάντα) έχειs μόνο να πάρειs και το διαβολάκι να 'ναι στάνταρ τηs άποψηs του εσύ να'σαι οκ και όλα τα άλλα και οι άλλοι ΝΑ, εγώ μάλλον είμαι κάπου στη μέση πιστεύονταs ότι ναι μεν πρέπει να 'σαι όσο πιο ο εαυτόs σου μπορείs και ότι κανενόs για τον οποίο "πρέπει" ν΄αλλάξειs δεν του αξίζειs, αλλά και το να προσαρμόζεσαι καμιά φορά χωρίs να ξεχνάs ότι κάθε σχέση θέλει θυσίεs είναι..απαραίτητο.
   Όπωs και να 'χει μεγαλώνουμε..και μπορεί να μη βλέπειs oύτε άσπρεs τρίχεs(αν και εγώ κάτι άλλα σημάδια τα 'χω, βλ. αψυχολόγητουs πόνουs στη μέση ή στα πλευρά..αλλά αυτό ίσωs οφείλεται και στο πιλάτεs που αρχίζω βδομάδεs τώρα) και ακόμα να μαλώνειs με τον παππού στο λεωφορείο (που σηκώνεσαι να καθήσει και στη λέει κι από πάνω γιατί ισχυρίζεται ότι θα πεθάνει από μηνίσκο ή κάτι τέτοιο), αλλά βλέπειs σίγουρα αλλαγέs στα άτομα γύρω σου(και αυτοί σε 'σένα ε), καμιά φορά τόσο μεγάλεs που δυσκολεύεσαι να τιs πιστέψειs, αρχίζειs να ξανασκέφτεσαι την εκδοχή τηs ύπαρξηs εξωγήινων και το μόνο που μπορείs να κάνειs είναι συνήθωs να τιs συνειδητοποιήσειs και να παs παρά κάτω γιατί απλώs πια έτσι είναι. Κάθε είδουs σχέση ξεκινάει με κάποια προοπτική και κάποιεs προσδοκίεs(συχνά-αν όχι πάντα-μεγαλύτερεs απ' ότι θα έπρεπε, κυρίωs λόγω ενθουσιασμού) και πολλέs φορέs σχέδια ή ακόμα και όνειρα για το μέλλον, κοινά, που ακόμα κι αν εκείνη την ώρα κάνουν την ίδια τη σχέση να φαίνεται σημαντικότερη εκτοξεύουν τα επίπεδα απογοήτευσηs μετά την αλλαγή. Ο καθέναs βέβαια ψάχνεται, δοκιμάζει και τελικά βρίσκει τον εαυτό του-τον κρυμμένο, ξεχασμένο, καταπιεσμένο ή απλά διαφορετικό-και τσουπ! Αλλάζει! Δεν είναι πια και τόσο φοβερό και ούτε φυσικά μπορείs να τον κατηγορήσειs που δεν ανταποκρίθηκε στο καλούπι που του 'χεs φτιάξει. Μπορεί ακόμα ο άλλοs να ήταν πάντα έτσι και να μην το είχεs καν προσέξει. Εγώ πάντωs την αλλαγή τη φοβάμαι (και προφανώs τόση ώρα δεν αναφέρομαι ούτε στην κλιματική ούτε σ' αυτή τηs χώραs και του κόσμου..χωρίs να σημαίνει ότι και μ' αυτέs είμαι οκ) κι αυτό γιατί σκέφτομαι τιs προηγούμενεs (αλλαγέs) να μη μου περνάν καν απ' το μυαλό πριν συμβούν και γιατί καλώs ή κακώs υπάρχουν άτομα με τα οποία δεν μπορείs να φανταστείs να έχειs τα τυπικά ή να είστε απλοί παρατηρητέs ο έναs τηs ζωήs του άλλου. Δεν μπορεί να σε δένει απλώs το παρελθόν και να είναι ο μοναδικόs κοινόs παρονομαστήs. Κάθε σχέση είναι κοινέs εμπειρίεs..ακόμα και η απλή απαρίθμιση των εμπειριών σου σε κάποιον τον καθιστά ξένο..γιατί κάτι ξένο από 'σένα μπορεί να μην είναι αυτό που ήταν πάντα άγνωστο αλλά αυτο που δεν αναγνωρίζειs πια και σε οδηγεί πάλι στην ίδια αρχική ερώτηση να μην μπορείs να θυμηθείs τι άλλαξε πρώτο και δεν το πρόλαβεs για να το σώσειs. Ίσωs όμωs τελικά να μην υπήρχε τίποτα για σώσιμο και η υπερανάλυση(καλή ώρα) να είναι περιττή γιατί απλώs έτσι έπρεπε να γίνουν τα πράγματα. Όπωs και να 'χει, ακόμα κι αν η κατάσταση δεν μπορεί να γίνει "όπωs πριν" μόνο και μόνο το ότι ασχολείσαι(άρα προσπαθείs) δείχνει ότι για ΄σένα άξιζε και υπήρχαν σημαντικέs στιγμέs που θυμάσαι και συγκρίνειs με το τώρα. Αυτή είναι η φυσική ροή των πραγμάτων..οι στιγμέs γίνονται αναμήσειs..στο χέρι σου είναι να κρατήσειs τιs "καλέs" και να δειs τιs υπόλοιπεs σαν ένα μάθημα που σου 'δωσαν αυτοί που..δεν ήταν για να μείνουν. Kαι εννοείται πωs κάθε σχέση περνάει φάσειs, αλλά-επιδιώκονταs το happy end-υπάρχουν κι αυτοί που μένουν για πάντα, ή καλύτερα είναι πάντα εκεί όταν τουs χρειαστείs. To 'πε κι ο Bono..Οh a change of heart comes slow.